“Φέρνω κοντά το φώς κι η απουσία μεγαλώνει.
Αντίθετοι και αλληλένδετοι κόσμοι.
Η παρουσία της απουσίας
Η σκιά του φωτός
Η σκιά της απουσίας
Η απουσία του φωτός
Η ομορφιά του φωτός. Το φως της ασχήμιας
Η παρουσία μας. Η απουσία μας”

Κάποιες φορές είμαι τόσο μόνη, που αν μείνω ακούνητη αρκετά μπορώ να σταματήσω το χρόνο

«Αυτό που μ΄ αφήνει παγερά αδιάφορη, για σένα μπορεί να είναι όλος ο κόσμος.
Μα δεν μπορώ να φανταστώ πως, αυτό που για μένα είναι όλος ο κόσμος, ίσως αφήνει εσένα παγερά αδιάφορο.
Κι αυτοί που λέμε τώρα πως για μας είναι όλος ο κόσμος, ίσως μια μέρα να μας αφήσουν παγερά αδιάφορους.
Ή ίσως και να μη νοιαζόμαστε γι΄αυτούς, μα για το τι θα γίνουμε εμείς αν δεν τους έχουμε πια δίπλα μας»*

Η σκιά είναι μια επίπεδη οπτασία της ύπαρξής μας.

Άλλοι μεγαλώνουν, κι άλλοι γερνούν.

Είναι πρόβλημα να ονειρεύεσαι πράγματα που είναι πιστευτό ότι μπορούν να γίνουν. [ είναι πρόβλημα όταν τα όνειρά σου είναι ρεαλιστικά. ]

Και δε μου λέτε, πώς πετάει ένας ρεαλιστής;

Κουβάρια, κορδέλες, λουλούδια, πεταλούδες…και όλα από σίδερο.

Όλα αυτά τα λέω και ακούγονται ωραία. Μακάρι να μπορούσα να τα πιστέψω.

ώρες ώρες σκέφτομαι, ‘κι αν είναι αλήθεια πως είμαστε μόνοι, γιατι να ψάχνουμε την αγγαλιά των συντρόφων; για να βυθιστούμε στη ψευδαίσθηση; ή για να φέρουμε στον κόσμο κι άλλους μόνους ανθρώπους, που κάποια μέρα, όταν θα καταλάβουν πόσο μόνοι τους είναι, θα κάτσουν κι αυτοί να το γράψουν σ’ενα χαρτί [και να το χώσουν στο συρτάρι];

Παιδί
Παιδί είναι κι ο έρωτας,
Παιδί κι αυτό που όλοι λέμε πως ψάχνουμε μέσα μας.
Ή αυτό μέσα μας που κάποιοι ισχυριζόμαστε ότι για πάντα θα κρατάμε ζωντανό.
Αυτό που κάποιοι ονειρεύονται να αποκτήσουν, κι αυτό που άλλοι άφησαν στην άκρη όνειρα γιατί το απέκτησαν.
Ο ψεύτης, ο φταίχτης, ο διασκεδαστής, το όνειρο, η αιτία, η αφορμή.

“Κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα από ότι προσπαθούμε να τα κάνουμε. Η τέχνη είναι παιχνίδι. Και κανένα παιχνίδι δεν είναι διασκεδαστικό αν μόνο παλεύουμε μαζί του.”

“Στο κάτω κάτω, δυο κτύποι είμαστε. Ένα τικ, κι ένα τακ”

«Την τελευταία φορά που σε είδα έφευγες για πάντα. Και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σου πω αντίο. Άφησες πίσω σου μια βαλίτσα με πράγματα καθημερινά, σαν η μόνη απόδειξη πως κάποτε υπήρξες»*

Σκιες
Ένας όγκος χρυσού, και μια απλή πέτρα, ανεξαρτήτου μεγέθους και σχήματος, εαν τοποθετηθούν σωστά μπορούν να παράξουν πανομοιότυπες σκιές.

Έτσι, επιλέγω τη σκιά για να συμβολίσω την αλήθεια.

Το μίσος δεν είναι το αντίθετο της αγάπης. Η αγάπη έχει πολλές πλευρές και διάφορα μεγέθη.

Μου το ‘λεγαν ότι ο χρόνονς περνά γρήγορα. Αλλά εγώ, μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια, γέρασα.

Εμένα πάντως δε με νοιάζει που είμαι μια κουκίδα στο σύμπαν. Ήρθα στον κόσμο για ένα λόγο. Για να ζήσω.

Ψιθυρίζουμε, γιατί λέμε μυστικά.

Όσα καταλαβαίνουμε γι αυτό που είμαστε. Όσα είμαστε και δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Όσα δεν είμαστε μα θα θέλαμε πολύ.
Όσα είμασταν κάποτε.
[Τόσα κι άλλα τόσα. Αυτά ζηλεύουμε.]

Επιθυμίες

Αχ να μπορούσα να πετάξω.
Αχ να μπορούσα να δω πέρα από το ουράνιο τόξο
Αχ να μπορουσα να μείνω αθάνατος
Αχ να μπορούσα να κρατήσω κοντά μου αυτούς που αγαπώ
Αχ να μπορούσα να φτιάξω κι άλλους ανθρώπους
Αχ να μπορούσα να είμαι ατρόμητος
Αχ να μπορούσα να ξέρω τα πάντα
Αχ να μπορούσα να σε κάνω να μ’αγαπήσεις
Αχ να μπορούσα να είμαι παντοδύναμος
Αχ να μπορούσα να ζω στο παραμύθι
Αχ να μπορούσα να μετατρέψω αυτό το κουβάρι που έχω μέσα μου σε παραμύθι
Αχ να μπορούσα να γελάσω με την καρδιά μου
Αχ να μπορούσα να αλάξω τον κόσμο
Αχ να μπορούσα να βγω από πάνω
Αχ να μπορούσα να καταλάβω [γιατί υπάρχω]
Αχ να μπορούσα να αλλάξω
Αχ να μπορούσα να σε κάνω να με δεις
Αχ να μπορούσα να σε ξαναδώ

You come and go and you provoke,

«Πετάς και σ΄ αγκαλιάζει το φεγγάρι. Σ΄ ερωτευόμαστε κρυφά και σε ζηλεύουμε. Μα δε μας περνάει από το μυαλό πως ίσως και να νιώθεις μοναξιά εκεί πάνω. Άραγε στο τέλος θα δεκτείς το ανθρώπινό σου σώμα, αυτό που πονάει, αυτό που ματώνει, αυτό που γερνάει, αυτό που ζηλεύει, αυτό που ερωτεύεται, αυτό που γελάει;»*

«Μ΄ έναν κόμπο στην κοιλιά κι ένα βάρος στην πλάτη….»*

Στιγμές (Η αιωνιότητα της στιγμής)

Η στιγμή είναι η μικρότερη μονάδα μέτρησης του χρόνου. Η διάρκειά της είναι απροσδιόριστη. Είναι όμως κάποιες στιγμές που αφήνουν τόσο έντονο το σημάδι τους στη μνήμη μας, που αποκτούν την υπόσταση και τη διάρκεια μιας αιωνιότητας. Παρόλο που μπορεί να έχει διαρκέσει λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, μπορούμε να περιγράψουμε μια στιγμή με τόση λεπτομέρια, λες κι είχε σταματήσει ο χρόνος μέχρι να μπορέσει το μυαλό να εμπεδόσει κάθε κομάτι της, κάθε εικόνα της, κάθε ήχο και κάθε μυρωδιά Αυτές τις στιγμές επιδιώκω να περιγράψω μέσα από τα έργα μου, στις οποίες πλέον δίνω όνομα και τις γράφω με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα: Στιγμές.

Μιλώ για τη Στιγμή της μοναξιάς, τη Στιγμή της έμπνευσης, τη Στιγμή της χαράς ή της θλίψης. Μιλώ για τη Στιγμή που αποχαιρετώ για πάντα κάτι που αγάπησα, και για τη Στιγμή που ενθουσιάζομαι βλέποντας αυτό που πρόκειται να αγαπήσω. Με αποκορύφομα την πιο έντονη από όλες. Αυτή που με τρομάζει περισσότερο. Αυτή που ζούμε όλοι καθημερινά. Τη Στιγμή που βυθίζομαι στα χέρια του Μορφέα, που αφήνομαι στο έλεος του μυαλού μου και που υπάρχω, μόνο για μια Στιγμή, ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο μου. Γι αυτό και θεωρώ απαραίτητο να γίνω κομάτι του έργου αυτού, που είναι συνδιασμός εγκατάστασης και περφόρμανς και ονομάζεται ‘Lullaby’ (‘Νανούρισμα’). Στο έργο αυτό γίνομαι εγώ η ίδια ευάλωτη στο έλεος του θεατή, για να μεταφέρω αυτό που ακριβώς νιόθω μια τέτοια Στιγμή. Χωρίς άμυνες, ξαπλωμένη μπροστά του, βυθισμένη μέσα σε ένα κόσμο που ο ίδιος ξέρει καλά, στον οποίο όμως δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται τη δεδομένη στιγμή. Τα θέματα που με απασχολούν είναι απλα και καθημερινά. Γι αυτό και θεωρώ ότι μπορεί ο καθένας να βρει στις δικές μου Στιγμές κάτι από τις δικές του.

Επιδιώκω να μοιραστώ με τον κόσμο το πόσο γαλήνια, πόσο καρποφόρα και πόσο τρομακτική μπορεί να γίνει η μοναξιά, η αν θέλετε, η μοναχικότητα.

Συναντιόμαστε αδιάφορα στο δρόμο. Για μια στιγμή. Κι αυτή η στιγμή είναι κοινή για όλους.
Και συνεχίζουμε αδιάφορα το δρόμο μας. Ο καθένας το δικό του.
Το ίδιο αδιάφορα μιλάμε ο ένας στον άλλο και με τον ίδιο τρόπο νομίζουμε πως σκεφτόμαστε.
Που να ‘ξερες όμως τι έχω κάνει, ποιους αγαπάω, και αν με πλήγωσε κανείς.
Ο καθένας στέλνει τα δικά του σήματα. Μα δύσκολα γυρνάει να κοιτάξει τα σήματα των άλλων.